(?-ok. 424)
– urodził się we Florencji, prawdopodobnie pod koniec panowania cesarza Konstantyna Wielkiego (zm. 337), w wysoko postawionej, ale niechrześcijańskiej rodzinie. Rodzice zadbali o jego solidne wykształcenie; później Z. znalazł się pod wpływem biskupa Teodora, z którego rąk przyjął chrzest. Miał także nawrócić na wiarę chrześcijańską swych rodziców. Został duchownym i robił szybką karierę, zostając archidiakonem, co dowodzi, że musiał wyróżniać się niemałymi zaletami umysłu i ducha. Rychło dowiedział się o nim św. ➞ Ambroży, arcybiskup Mediolanu, a potem papież św. ➞ Damazy, który zawezwał go do Rzymu i zlecał mu odpowiedzialne misje, łącznie z legacją w Konstantynopolu. Po śmierci Damazego (384) Z. wrócił do rodzinnego miasta i kontynuował z powodzeniem pracę apostolską. Po śmierci Teodora Z. został jego sukcesorem. Późniejsze legendarne przekazy o jego pasterzowaniu we Florencji podkreślają nie tylko żarliwość, z jaką głosił Słowo Boże, ale także nadprzyrodzone łaski, jakimi był obdarzony, łącznie z darem czynienia cudów (miał wskrzesić kilku zmarłych). Zgodnie żywotem, spisanym przez jego następcę na biskupiej stolicy, Antoniego, zmarł jako 90-letni starzec, w 424 roku. Jednocześnie Antoni pisze, że stało się to za pontyfikatu Innocentego I – ale papież ten zmarł w 417 roku! Biorąc pod uwagę raczej tę ostatnią wskazówkę, przyjmuje się, że Z. zmarł w 417 roku, 25 maja. Jego ciało pochowano najpierw w bazylice św. Wawrzyńca (konsekrowanej przez św. Ambrożego w 393 roku), a później przeniesiono je do kościoła św. Salwatora, opodal obecnej katedry. Srebrny grobowiec świętego biskupa znajduje się w głównym ołtarzu; został wykonany przez Ghibertiego około 1440 roku. Wspomnienie Z. przypada w dies natalis.