(ok. 300-371)
– pochodził prawdopodobnie z Afryki, o czym świadczyłaby biegła znajomość dzieł tamtejszych pisarzy chrześcijańskich (Tertulian, Cyprian) oraz specyficznego, afrykańskiego przekładu Biblii. Nie wiemy jednak, gdzie przyszedł na świat. Na jego rozwój duchowy wpływ wywarła śmierć męczeńska św. ➞ Arkadiusza, której świadkiem był w młodości. Kształcił się w Cezarei, Syrcie i Madurze. Trudno dziś dociec, jak znalazł się w Italii, w każdym razie ok. 350 roku został wyświęcony na kapłana, a następnie obrano go biskupem Werony. Jak podkreśla Martyrologium, święty wyróżniał się duszpasterską gorliwością, tym bardziej że musiał troszczyć się o czystość wiary zagrożoną wpływami *arianizmu. Pozostawić miał po sobie szereg traktatów religijnych w formie zbiorów homiletycznych. Cenne są przede wszystkim dlatego, że znajdujemy w nich opisy rytów sakramentów chrztu i Eucharystii (m.in. w odniesieniu do pierwszego sakramentu Z. podkreślał potrzebę wielkiej ostrożności wobec katechumenów i akcentował potrzebę ich dłuższego i dobrego przygotowania, zwracał też uwagę nie tyle na wiedzę doktrynalną, ile na postawy moralne kandydatów w codziennym życiu). Zmarł 12 kwietnia ok. 371 roku. Wspominany w dies natalis. Czczono go przez długi czas jako męczennika, opierając się przy tym na świadectwie św. Grzegorza. Dane na temat owego męczeństwa jednak nie są pewne. Kult świętego zrodził się dość szybko, a przyczynili się do tego na pewno św. ➞ Ambroży i papież św. ➞ Grzegorz Wielki, wychwalający w swych pismach zalety biskupa Werony. Artyści wyobrażali sobie Z. w stroju biskupa, z wędką w ręce. Być może nawiązywali tu do słów Jezusa o „łowieniu dusz ludzkich”. Częstym motywem wizerunków św. Z. jest także ryba. Ma mieć to związek z tym, że Z. po rozdaniu swoich dóbr ubogim żywił się tylko rybami.