urządzenie do magnet. zapisu i odtwarzania dźwięku na nośniku w postaci taśmy (taśma magnetofonowa) wykonanej z tworzywa sztucznego (zwykle poliestrowego) i pokrytej warstwą o własnościach magnet., umieszczonej w kasecie (m. kasetowe) lub w formie szpuli (m. szpulowe). Podczas pracy m. taśma przesuwana jest ze stałą - jedną ze znormalizowanych - prędkością (2,4; 4,75; 9,5 i 19 cm/s - standardowo oraz 38 cm/s przy nagraniach profesjonalnych) przed głowicą magnetofonową lub zespołem głowic zapisujących, odczytujących lub kasujących sygnał foniczny. Małe prędkości przesuwu taśmy pozwalają na mniejsze jej zużycie, jednak obniżają jakość dźwięku, dlatego w nowoczesnych m. stosuje się prędkości przesuwu 9,5 lub 19 cm/s, umożliwiające uzyskanie nagrania o właściwościach hi-fi. Obok gowic gł. elementów m. należą też: mechanizm przesuwu taśmy z silnikiem elektr. i układem do stabilizacji prędkości przesuwu oraz mechanizm szybkiego przewijania taśmy (a w nowoczesnych m. także układ wyłączający automatycznie silnik przy końcu taśmy oraz układ napędu odtwarzania dwukierunkowego bez zmiany położenia kasety, tzw. Auto-Reverse). W wielu modelach m. występują dwa mechanizmy kasetowe do kopiowania taśm lub ich odtwarzania "non stop" bez przerywania na czas wymiany kasety. W celu poprawienia dynamiki dźwięku stosuje się wiele rodzajów systemów do redukcji szumów, np. DNL, Dolby itp. M. wyposaża się często we wskaźniki analogowe lub w postaci diod elektroluminescencyjnych albo cyfrowe wskaźniki ciekłokrystaliczne określające wartość skuteczną lub wartość szczytową sygnału oraz liczniki taśmy, często ze wskaźnikiem cyfrowym, podające w minutach i sekundach czas pozostający do odtworzenia pozostałej części taśmy. W popularnym użyciu znajdują się gł. m. kasetowe, zaś m. szpulowe produkowane są jako sprzęt amatorski najwyższej klasy i jako sprzęt profesjonalny umożliwiający rejestrację dźwięku przy ruchu taśmy w obu kierunkach bez zmiany pozycji szpul (zwykle 6 głowic, po 3 dla każdego kierunku), wprowadzanie pogłosu, jednoczesną rejestrację sygnałów fonicznych na dwóch lub więcej ścieżkach (playback, duoplay oraz multiplay), podsłuch przy szybkim przewijaniu, programowane odtwarzanie i wiele innych funkcji. Magnet. zapis dźwięku opracował 1880 Amerykanin O. Smith, stosując jako nośnik drut stalowy; 1933 zastosowano w radiofonii zapis magnet. na taśmie wynalezionej przez Niemca K. Stilla; upowszechnienie m. nastąpiło po II wojnie światowej.
- magnetofon, przyciski magnetofonu,...
- grajotko, „magnetofon”
- kaseciak, „magnetofon kasetowy”...