Pochodzenia germańskiego, od słowa adal, adel (szlachetny ród). Oznacza: o szlachetnym obliczu i usposobieniu. W Polsce znane od początków chrześcijaństwa, ale częściej występuje od XIV w. Miała je nosić rzekoma siostra Mieszka I. Obecnie rzadko nadawane. INNE FORMY: Ada, Adelaida, Adelajda, Adelina, Adlejda. OBCE FORMY: Adela (łac.), Adaline, Adela, Adelina, Adeline, Edeline (ang.), Adela, Adelka (chorw.), Adla, Adelina (czes.), Adele (fr.), Adela (hiszp.), Adala, Adela, Adele, Adelina (niem.), Adela, Adelka (słoweń.), Adele, Adelina (wł).
NAZWISKA:
Adel, Edel.
PATRONKA:
Św. Adela (VIII w.), córka niemieckiego króla Dagoberta II. Założycielka klasztoru w Pfalzel pod Trewirem. (Wspomnienie 24 grudnia).
ZNANE POSTACIE:
Adela Szwaja, pol. malarka (1925).
BOHATEROWIE SZTUKI:
Adela i Teodor, romans fr. pani de Gelnis (XVIII w.).
W POEZJI:
Bogata czy biedna, mądra czy głupia – próżno sięgłowić będziesz nad tym:zawsze jednako przytulna, bezosobowo łatwa jak dwórobszerny otwarty zimą i latem.I martwi się ten, co ją przejrzeć chce i tajemnicąjej osoby władać żąda,bo nigdy dusza jej przez okna rozwartego,gościnego domu nie wygląda. Kazimiera Iłłakowiczówna, „Adela”
ADELA
Wielka księga imion