Pochodzenia litewskiego o niewyjaśnionej etymologii, być może związane z białoruskim przekształceniem greckiego imienia Eudokia lub od staropruskiego Al-degut. W Polsce stało się popularne dzięki zawieraniu małżeństw z litewskimi księżniczkami. Szczególnie często nadawano je w XIX w., na fali romantycznej mody na imiona pogańskie, a także pod wpływem utworu Konrad Wallenrod A. Mickiewicza. ZDROBNIENIA: Alda, Aldonka, Dona, Donka. INNE FORMY: Alda. Forma męska: Aldon, Aldus.
PATRONKA:
Św. Alda (Aldobrandeska), uzdrowicielka (XIII w.). Jako bezdzietna wdowa poświęciła się ascezie i jałmużnictwu. Cały swój dobytek rozdała ubogim, sama zamieszkała w pustelni opodal Sieny. Później posługiwała chorym w szpitalu. Zachowały się przekazy o przypadkach cudownych uzdrowień, jakie dokonały się za jej sprawą. (Wspomnienia 26 kwietnia).
ZNANE POSTACIE:
Królowa Aldona (XIII–XIV w.), żona Kazimierza Wielkiego, córka Gedymina. Aldona Kamela-Sowińska, pol. polityk, minister skarbu w rządzie Jerzego Buzka. Aldona Orman, aktorka pol.
BOHATEROWIE SZTUKI:
Aldona z Konrada Wallenroda A. Mickiewicza (1828). Aldona Lorenzo (Dulcynea) z powieści Przemyślny szlachcic Don Kichote z Manczy M. Cervantesa (1605/15).
AFORYZM:
Chłodem wiało od Aldony,Więc założył kalesony.Bogusław ChmielarczykCnoty swej broni jeszcze Aldona,Lecz beznadziejna to jest obrona.Włodzimierz Ścisłowski
ALDONA
Wielka księga imion