APOLLO

Pochodzenia greckiego, od słowa apollymi (zabić, zniszczyć) lub od imienia boga Apolla. ZDROBNIENIA: Apolcio, Apollinek, Apollonek. INNE FORMY: Apollon, Apollin, Apolinary, Apoloniusz; OBCE FORMY: Apollo (ang.), Apollon, Apollone (fr.), Apoll (niem.), Apolon (połud.-słow). Forma żeńska: Apolla, Apollina, Apollona, Apolonia.
NAZWISKA:
Apolloni, Apołłow.
PATRON:
Św. Apollo, pustelnik (IV w.). Po długich latach spędzonych w pustelni w Tebaidzie został opatem w Helliopolis. (Wspomnienie 25 stycznia).
ZNANE POSTACIE:
Apollonios z Rodos, poeta gr. (ok. 295 p.n.e.–215 p.n.e.). Apoloniusz z Tyany, filozof gr. (I w. n.e.). Apollo Korzeniowski Nałęcz, pisarz pol., ojciec Josepha Conrada (1820–1869).
W POEZJI:
Czy na pegazich skrzydłach podlatywać,A dawnych bajek wskrzeszając przykłady,Kiedy się powieść heroiczna wszczyna,Do snu zachęcać w imię Apollina?Ignacy Krasicki, „Antymonachomachia”Czy jedziesz w kraje lodów, czy na dworzec słońca,Obyś zawsze tam jeździł, gdzie ci się podoba;Oby na twym kompasie u jednego końcaZawsze było życzenie – na drugim żałoba.Adam Mickiewicz, Do imionnika Apollona SkalkowskiegoCały szedł w szumie szat kamiennychlaurowy rzucał cień i blask
oddychał lekko jak posągia szedł jak kwiatZbigniew Herbert, „Do Apollina”
PRZYSLOWIA:
Piękny jak Apollo.I u Apolina jest natchnienie do wierszów,znajdzie się i bździna.

• Apollo, ( Apollon )
• APOLLO, (astr. 1)
• APOLLO, (?-ok. 395)