CELINA

Pochodzenia łacińskiego, od słowa caelum (niebo); również skrót od imienia Marcelina. W Polsce występuje dopiero od XIX wieku. ZDROBNIENIA: Celinka, Celka. INNE FORMY: Celia, Celimena. OBCE FORMY: Celina (ogólnie przyj. forma), Celine, Selina (ang.), Cline (fr.), Kilina, Koilina (gr.), Cilina (ros.), Celina (połud.-słow), Szelina (węg.).
NAZWISKA:
Celiński, Celkowski.
PATRONKA:
Św. Celina, matka świętego Remigiusza (V w.). Czczona zwłaszcza w okolicach Reims i Laon we Francji. (Wspomninie 21 października).
ZNANE POSTACIE:
Celina Szymanowska, żona Adama Mickiewicza.
BOHATEROWIE SZTUKI:
Celina z powieści Bez dogmatu H. Sienkiewicza. Celinka z Szczenięcych lat M. Wańkowicza. Celina z Mew S. Goszczurnego. Celina Sieniawiank z dramatu S. Żeromskiego Uciekła mi przepióreczka (1924). Celinka z Ręki ojca W. Żukrowskiego. Celimena z komedii Mizantrop Moliera.
AFORYZM:
To jest i męża, i sąsiadów wina,Że niedopieszczona chodzi wciąż Celina.Andrzej Morski
W POEZJI:
Zaczyna się werbunek, widzę, z dala goniOgromna ciżba pieszych, hułanów, huzarów,Niosąc imiona na kształt rozwitych sztandarów,Chcą w albomie założyć obóz różnej broni.Stanie się – będę wtenczas siwym bohateremI z żalem rozmyślając o mych lat poranku,Opowiem towarzyszom, że na prawym flankuJam w tej armiji pierwszym był grenadyjerem.Adam Mickiewicz, W imionniku Celiny S.

• celina, „starsza nauczycielka”...
• CELINA, (?-po 458)
• CELINA, święta (?-po 458)