Pochodzenia starosłowiańskiego. Oznacza: miła, ulubiona. ZDROBNIENIA: Lubka. INNE FORMY: Lubawa, Lubochna. OBCE FORMY: Lioba, Leoba (ang.), Liuba, Lioba, Lieba (niem.), Liubb (fr.), Lioba (hiszp., wł.), Ljubov’ (ros.), Ljuba, Liběna, Libuše (czes.), Ljuba, Libuša, Ljubica (słowac.), Ljuba, Ljubica (połud.-słow.). Forma męska: Lubosza.
NAZWISKA:
Luba, Lubach, Lubacki, Lubacz, Lubaczewski, Lubaj, Lubalski, Lubanicz, Lubański, Lubasiński, Lubasz, Lubaszenko, Lubaszewski, Lubaszka, Lubawski, Lubczewski, Lubczyc, Lubec, Lubenko, Lubian, Lubianek, Lubicz, Lubiec, Lubieniec, Lubieniecki, Lubień, Lubiesz, Lubięta, Lubik, Lubin, Lubiński, Lubisz, Lubiszewski, Lubka, Lubkiewicz, Lubko, Lubkowicz, Lubkowski, Lublik, Lubnik, Lubnost, Lubonia, Lubonin, Luboń, Lubost, Lubosz, Lubow, Lubowicz, Lubsza, Lubuń, Lubusz.
W POEZJI:
Luba! ja wzdycham, pamięć niebieskiej pieszczotyTrują mi okropnego rozmyślania chwile.Ach! może serce twoje, co cierpiało tyle,Może, boję się wyrzec, pustoszą zgryzoty.Luba, i cóżeś winna, że twych ocząt grotyTak palące, że usta śmieją się tak mile?Zbyt ufałaś mej cnocie, zbyt swej własnej sile,I nazbyt ognia Stwórca wlał w nasze istoty.Adam Mickiewicz, „Sonet XIV”
- LUBA,
- luba//luby, „sympatia”
- LUBICZ, Luba