(język. 2)
od pocz. XX w. dział językoznawstwa zajmujący się opisem, typologią i wyjaśnianiem sposobów ekspresji językowej. Przedmiot i zakres badań s. jest zależny od orientacji metodologicznej samych badaczy; najważniejsze nurty w s. to: szkoła genewsko-francuska (Ch. Bally), której uwaga koncentruje się przede wszystkim na odchyleniach od norm językowych, mających podłoże emocjonalne; szkoła neoidealistyczna (L. Spitzer, K. Vossler, B. Croce), traktująca ekspresję słowną jako wyraz psychicznego życia jednostki i tym samym zwrócona w stronę stylów indywidualnych; szkoła formalno-strukturalistyczna (R. Jakobson, J. Mukařovský) analizująca strukturę wypowiedzi w aspekcie jej funkcji; szkoła stylistyczna reprezentowana przez W. Winogradowa, zajmująca się wszystkimi rodzajami artykulacji językowej; wyróżnia się tu s. językoznawczą, zainteresowaną społecznym funkcjonowaniem wypowiedzi oraz s. literacką, zajmującą się stylem indywidualnym autora lub dzieła, a także stylami typowymi - stylem gatunku lub epoki historycznej. W tym ostatnim przypadku przedmiot s. rozciąga się także na wypowiedzi pozaliterackie, które ujmowane są na tle historii systemów języka; tak rozumiana s. staje się działem poetyki opisowej. Jeszcze innymi odmianami s. są s. porównawcza, konfrontująca środki ekspresji właściwe różnym językom lub różnym systemom językowym, a także s. historyczna, badająca przemiany środków ekspresji w różnych epokach dziejowych, prądach literackich i ich odgałęzieniach. W Polsce największe znaczenie dla rozwoju s. miały prace K. Wóycickiego, K. Budzyka, M.R. Mayenowej, H. Kurkowskiej, T. Skubalanki, M. Dłuskiej.
- stylistyka, (gr. stylos = stylistyka)...
- STYLISTYKA, (język. 1)
- PROGRAMOWA MUZYKA, muzyka, której wewnętrzna...