pierwotna forma pszczelarstwa leśnego, oparta na hodowli rojów w barciach, rozpowszechniona w krajach słowiańskich i nadbałtyckich; w Polsce największy rozwój w XVI i XVII w. (w 2. poł. XVI w. eksportowano z Polski ok. 1,5 tys. beczek miodu); b. miało swoje struktury organizacyjne w postaci cechów i bractw; za korzystanie z lasów płacono tzw. bartne (określona liczba garncy miodu z każdego boru); b. towarzyszyła bogata kultura materialna (sprzęt, barcie) i niematerialna (obyczaje); b. zanikło w połowie XIX w., zakazane w lasach państwowych.
- CIESIELSKI Teofil, (1846-1916)
- BASZKIRZY, rdzenna ludność zamieszkująca...
- PSZCZELARSTWO, pszczelnictwo