(Tilia)
drzewo z rodziny lipowatych; występuje w przeszło 40 gat. w strefie klimatu umiarkowanego na półkuli płn.; drzewo długowieczne, osiągające nawet 1000 lat; rośnie do 40 m; korona wysoka, regularnie kopulasta, z wzniesionymi do góry gałęziami; liście sercowate z ostro piłkowanymi brzegami, matowozielone, od spodu jaśniejsze; kwiaty żółtawobiałe w zwisających kwiatostanach, miododajne, o silnym zapachu; owoce okrągłe, pokryte gęstymi włoskami; drewno miękkie, żółtobiałe, łatwo łupliwe, mało trwałe, ale proste w obróbce; stosowane do wyrobu instrumentów muz., mebli, beczek; z łyka wyplatano maty i łubianki; kwiaty stanowią cenny surowiec farmaceutyczny; w Polsce pospolite 2 gatunki: l. drobnolistna (T. cordata), rosnąca do 30 m, występująca gł. na nizinach, w lasach, obsadzana dla cienia i ozdoby, o błyszczących, ciemnozielonych drobnych listkach i l. szerokolistna (T. platyphyllos), spotykana gł. na południu kraju, zwł. na Podkarpaciu, ciepłolubna, mało odporna na suszę, wysoka, o liściach matowozielonych; nadto uprawiane w parkach: l. węgierska (zwana też srebrzystą, ze względu na duże liście o srebrnawych spodach), l. krymska, l. amerykańska oraz mieszaniec lipy drobnolistnej i wielkolistnej T. europaea, tworzący u nasady pnia, a także na końcu obcinanych gałęzi, zgrubienia, obfitujące w pędy odroślowe, co pozwala formować niezwykłe, atrakcyjne kształty.