(Equisetum)
jedyny współcz. żyjący rodzaj z podgromady skrzypowych; ok. 25 gat. (w Polsce 9); występuje powszechnie od strefy tropikalnej do strefy klimatu chłodnego; łodyga członowata, przedzielona węzłami; liście silnie zredukowane, osadzone w węzłach i zrośnięte u nasady w pochewkę otaczającą łodygę; zarodniki s. znajdują się z reguły w szyszkowatych liściach zarodnionośnych, zebranych na szczycie pędu w kłos; przedrośla drobne; s. bŁotny (E. palustre) - wys. ok. 60 cm; pospolity w Polsce na torfowiskach, podmokłych łąkach, nad brzegami wód; trujący, niebezpieczny dla zwierząt gospodarskich; s. polny (E. arvense) - pospolity chwast, wys. do 20 cm; wskaźnik nadmiernej wilgotności gleby; posiada właściwości lecznicze; w latach głodu spożywano na surowo jego młode pędy; s. leśny (E. silvaticum) - spotykany gł. w lasach liściastych, na glebach ubogich; s. zimowy (E. hiemale) - wys. do 1,5 m; w zimie pędy często pozostają zielone; występuje w lesistych wąwozach na glebach mokrych.
LECZNICZE ROŚLINY, KALAMITY, SKRZYPOWE, PERM, TORFOWISKO, DEWON, EQUISETUM
- skrzyp, ziele skrzypu, zamknąć...
- cholretica,
- EQUISETUM, (łac.) .