żywotnik (Thuja)
drzewo lub krzew z rodziny cyprysowatych; 6 gat.; gałązki ułożone w jednej płaszczyźnie; liście łuskowate, zimozielone; kwiaty niepozorne, wiatropylne, rozdzielnopłciowe; szyszki jajowate; nasiona eliptyczne; żywotnik zachodni (Th. occidentalis) - pochodzi z Ameryki Płn.; wys. do 20 m; kora ciemnobrązowa, łuszcząca się; gałązki jasnozielone, zimą brunatnieją; w uprawie liczne odmiany (karłowate, kuliste, kolumnowe); rośnie wolno; ma niskie wymagania glebowe; odporny na mrozy; sadzony na żywopłoty; żywotnik olbrzymi (Th. gigantea) - pochodzi z zach. części Ameryki Płn.; wys. do 65 m; korona stożkowata, b. gęsta; liście tępe i łuskowate, rosnące na rozgałęziających się spłaszczonych gałązkach, w części grzbietowej błyszczące, zielone, od spodu bledsze, z białymi smugami; szyszki podłużnie jajowate, ok. 1 cm dł.; drewno lekkie, pachnące, trwałe, używane w tokarstwie, stolarstwie, do budowy ogrodzeń, niegdyś wykorzystywane przez Indian jako słupy totemowe; w Polsce często sadzony (lecz dochodzi tylko do 30 m wys.); rośnie szybko; żyje nawet do 800 lat; żywotnik wschodni (Th. orientalis) - pochodzi ze wsch. Azji; wys. do 20 m; pień często podzielony od samej ziemi na kilka części; w Chinach używany niegdyś do obsadzania grobów cesarskich i świątyń buddyjskich; wrażliwy na niskie temperatury, stąd w Polsce osiąga zaledwie 3 m wys.; jego gałązki uważane są za symbol szczęścia i długowieczności.