(Welwitschia mirabilis)
karłowate drzewo; jedyny gatunek z rzędu welwiczjowców, z klasy gniotowych; wyst. w płd.-zach. Afryce na pustynii Namib, do 100 km w głąb lądu (gdzie docierają jeszcze mgły znad Atlantyku); korzeń palowaty, bardzo długi, głęboko pod ziemią rozgałęziony, sięgający wód gruntowych; pień częściowo ukryty w ziemi (wystaje tylko górne 20-30 cm) rozszerza się ku górze, osiągając na szczycie średnicę do 1,2 m; z pnia wyrastają dwa płożące się, przyrastające u nasady, a obumierające na wierzchołkach liście o dł. 2-3 m (największe do 8 m), które utrzymują się przez cały okres życia rośliny (ok. 100 lat); szyszkopodobne kwiatostany osadzone w górnej części pnia; wiatro- lub owadopylna.