(Felis domestica, F. catus)
zwierzę domowe z gatunku kotowatych, pochodzące od dzikich gatunków, m.in. od afrykańskiego kota pustynnego, azjat. kota stepowego i od żbika; hodowany już 9 tys. lat temu w Jerychu, udomowiony 4000 p.n.e. w Nubii, czczony 2000 p.n.e. jako zwierzę święte w Egipcie; stamtąd hodowla przeniesiona do Indii i Chin; w staroż. Grecji i Rzymie oraz w średniowiecznej Europie rzadki; do Ameryki Płd. przewieziony przez hiszp. konkwistadorów; krzyżowanie różnych podgatunków spowodowało wytworzenie się szeregu ras k.d., o rozmaitym umaszczeniu i zróżnicowanej dł. włosa; do odmian szlachetnych zaliczane są: k. syjamski - krótkowłosy, jasnokawowy, z czarną głową i łapkami, krótkim ogonem; k. angora - długowłosy, najczęściej biały z niebieskimi oczami, często głuchy; k. birmański i perski; k. z wyspy Man - o dużej głowie i silnych, długich nogach, bez ogona; k. kartuski - niebiesko umaszczony; k.d. osiąga dojrzałość płciową ok. 8.-10. miesiąca życia; parzy się 2 do 3 razy w roku, ciąża trwa ok. 60 dni, w miocie 4 do 8 młodych; hodowany także do łowów na myszy i szczury, dla mięsa (w Chinach, Boliwii, Francji), dla futra (zw. jonaty), jako zwierzę laboratoryjne; mimo stuleci udomowienia zachowuje dużą niezależność od człowieka i łatwo dziczeje.
TRYKONODONTY, KOTOWATE, FELIS CATUS, FELIS DOMESTICA
- RODZAJ, łac. genus
- CYWETA INDYJSKA, cybeta ( Viverra zibetha...
- równowaga płci, (równowaga płciowa)...