(ksylem)
tkanka przewodząca wodę i sole mineralne (naczynia i cewki), wzmacniająca organy (włókna drzewne) i gromadząca substancje zapasowe (miękisz drzewny), charakterystyczna dla roślin naczyniowych (paprotników, nago- i okrytonasiennych). W skład d. pierwotnego, różnicującego się z tkanki merystematycznej pierwotnej (pramiazgi), wchodzi protoksylem, powstający w czasie wzrostu rośliny, oraz metaksylem, wykształcający się po zakończeniu wzrostu na długość. W skład protoksylemu wchodzą pojedyncze szeregi elementów przewodzących, posiadających ściany wtórne w postaci pierścieni i spiral, oraz miękisz drzewny. Mogą się one wydłużać w czasie wzrostu rośliny. W skład metaksylemu wchodzą elementy przewodzące o średnicy większej niż w protoksylemie, o silnie zdrewniałych jamkowatych lub siatkowatych ścianach komórkowych. D. wtórne powstaje w wyniku różnicowania komórek merystemu bocznego, czyli miazgi (kambium), i powoduje przyrost wtórny na grubość. Elementy przewodzące d. wtórnego są podobne do występujących w metaksylemie. W klimacie umiarkowanym miazga jest aktywna od wiosny do jesieni, tworząc pierścienie przyrostów drewna (słoje). Zob. też: przyrost wtórny na grubość.