wysoki budynek wolno stojący, o kilkunastu lub więcej kondygnacjach i stosunkowo niewielkim rzucie (podstawie); w. posiadają stalową (niższe niekiedy żelbetową) konstrukcję szkieletową, komunikację zapewniają szybkobieżne windy. Najwyższymi w. na świecie są: Tajpej 1001 na Tajwanie, wys. 508 m (z 60-metrową postawioną na szczycie iglicą); Petronas Twin Towers w Kuala Lumpur w Malezji (wys. 452 m, 1996), Sears Tower w Chicago (wys. 443 m, ukończony 1974), Jim Mao Tower wzniesiony 1998 w Szanghaju (wys. 420,5 m), Finance Center w Hongkongu ukończony 2003, wys. 413,8 m; słynny Empire State Building wzniesiony 1931 w Nowym Jorku ma wys. 381 m, a zniszczone bliźniacze wieże World Trade Center w Nowym Jorku miały wys. 382 m. Pierwsze w. powstały w Chicago w latach 80. XIX w.; ich budowę umożliwiły takie osiągnięcia techn. jak: lepsze poznanie zachowania się materiałów w konstrukcjach nośnych (pozwoliło to lepiej rozkładać nacisk i obciążenia na poszczególne elementy), rozgraniczenie konstrukcji nośnej budynku od ścian zewnętrznych przez zastosowanie żelaznych i stalowych szkieletów oraz udoskonalenie windy pasażerskiej i wprowadzenie jej do budownictwa przez Elisha Otisa.
- wieżowiec, konstrukcja wieżowca,...
- wieżowiec, „wysoki człowiek”...
- płonący wieżowiec, od tytułu filmu; a)...