ćwiczenia ruchowe dostosowane do wieku, płci i sprawności fizycznej, których zadaniem jest kształtowanie prawidłowej postawy ciała i harmonijnego rozwoju fizycznego człowieka, dostarczanie ćwiczącym różnorakich bodźców do dalszego wszechstronnego rozwoju fizycznego; kształtowanie u ćwiczących nawyków ruchowych, rozwijanie sprawności i rozwoju układu ruchowego oraz czynności wegetatywnych, decydujących o sile, szybkości ruchu, gibkości ciała i wytrzymałości w pracy. G. znana była już plemionom starożytnym (u Izraelitów, Chińczyków, Persów i Egipcjan); szczególnie wysoki poziom osiągnęła w Grecji i Rzymie; pierwsze nowożytne systemy gimnastyczne powstały na zach. Europy na przełomie XVIII i XIX wieku; za ich twórcę uważa się J.Ch.F. Guts Muthsa; później rozwinęły się dwie odmiany tych systemów: niemiecka (F.L. Jahn i A. Spiess) oraz szwedzka (P.H. i H. Lingowie). Dalszy rozwój g. opierał się na wyraźniejszym zróżnicowaniu metod ćwiczeń i dostosowaniu ich do możliwości chłopców (N. Bukh), dziewcząt (E. Björksten i A. Bertram) oraz dzieci (E. Falk i J.G.Thulin); osobny kierunek w teorii g. stworzyli P.F. Lesgaft (Rosja), K. Gaulhofer i M. Streicher (Austria), G. Herbert (Francja), którzy zakładali przejście w g. od ruchu wyrozumowanego do użytkowego. Prekursorem g. w Polsce był J. Śniadecki jako autor podręcznika O fizycznym wychowaniu dzieci; 1867 we Lwowie zał. towarzystwo gimnastyczne ; analogiczne towarzystwa powstały następnie we wszystkich trzech zaborach; 1919 połączyły się one w Związek Sokolstwa Polskiego z siedzibą w Warszawie, który do 1939 był najważniejszym propagatorem nowoczesnych metod gimnastycznych, starając się także o odpowiednie modyfikacje znanych już systemów ćwiczeń. G. jest także dyscypliną sportową i obejmuje: 1. G. SPORTOWĄ, 2. G. AKROBATYCZNĄ, 3. G. ARTYSTYCZNĄ. Osobnymi odmianami g. są: g. pomocniczo-specjalna, w której wyodrębnia się g. pomocniczo-sportową, g. rekreacyjną, g. leczniczą (stosowaną w rehabilitacji chorych i rekonwalescentów); duże znaczenie posiada g. korekcyjna, stosowana jako metoda pracy gł. z dziećmi zaniedbanymi w rozwoju fizycznym, posiadającymi rozmaite wady postawy.
WARSZAWSKIE TOWARZYSTWO WIOŚLARSKIE, GIMNASTYCZNE PRZYRZĄDY, LING, WOLTYŻERKA, JAHN, AKROBATYKA CYRKOWA, WYCHOWANIE FIZYCZNE, ZANDER, AKROBATYKA SPORTOWA, COMNECI Nadia
- gimnastyk, rozgrzewka gimnastyka,...
- gimnastyka, uprawiać gimnastykę...
- GIMNASTYKA SPORTOWA, dyscyplina składająca...