dyscyplina sportu motocyklowego; wyścigi na specjalnych motocyklach na owalnym torze, dł. 285-400 m pokrytym gryzem żużlowym, granitowym itp.; w USA od 1909, w Polsce od 1930; od 1936 organizowane są indywidualne mistrzostwa świata, od 1960 drużynowe, od 1970 – parami; do najwybitniejszych zawodników należeli Szwed O. Fundin, Nowozelandczycy: B. Briggs i I. Mauger, Duńczycy: O. Olsen i H. Nielsen; z Polaków tytuł mistrza świata zdobył J. Szczakiel (1973), a wicemistrzów Z. Plech (1979) i T. Gollob (1999); pol. drużyna najw. sukcesy odnosiła w latach 60. uzyskując I miejsce 1961, 1965, 1966 i 1969.
NIELSEN, MOTOCYKLOWY SPORT