nauka o chorobach wenerycznych; rozwój nowoczesnej w. przypada na pocz. XIX w., kiedy Ph. Ricard udowodnił, że kiła i rzeżączka to dwie różne choroby; w połowie XIX w. J. Rollet wyodrębnił wrzód miękki jako zakażenie innego typu niż kiła i rzeżączka; na przełomie XIX i XX w. zostały wykryte zarazki wywołujące te choroby; pocz. XX w. przyniósł odkrycie wielu swoistych, diagnostycznych odczynów serologicznych, umożliwiających wczesne rozpoznawanie chorób wenerycznych; 1910 Ehrlich i Hata wprowadzili do lecznictwa kiły związki arsenobenzolowe (tzw. salwarsan); 1943 zastosowano po raz pierwszy w leczeniu kiły penicylinę, która wyparła metaloterapię i jest w zasadzie do dziś wyłącznym lekiem przeciw kile.
NEISSER, KRZYSZTAŁOWICZ, DERMATOLOGIA
- DERMATOLOGIA, dział zajmujący się...