terytorium na obszarze Serbii, graniczące z Albanią i Macedonią. Zamieszkane przez 1,7 mln mieszkańców, w 90% Albańczyków. Zostało podbite przez Serbię w 1913. W 1974 otrzymało autonomię w ramach Serbii, która jednak nie zadowalała Albańczyków oczekujących statusu rep. w ramach Jugosławii. W 1990 autonomia została odebrana na mocy decyzji serbskiego prez. S. Miloszewicia. W rok później ludność K. opowiedziała się w referendum za suwerennością, w 1992 wybrano parlament i prez. - I. Rugova. Decyzje te odrzuciła Serbia. Lata 90. to okres nasilających się zamieszek, w 1996 ujawniła się oficjalnie Wyzwoleńcza Armia Kosowa (UCK), dokonująca zamachów terrorystycznych, w odpowiedzi władze serbskie zastosowały masowe represje wśród Albańczyków. W 1998 95% Serbów odrzuciło międzynarodową mediację w sprawie K.,
a na Jugosławię nałożono sankcje ONZ. Na terenie K. wybuchły walki, w których przejściowo sukcesy odnosiła UCK. Żądanie Rady Bezpieczeństwa ONZ doprowadziło jesienią do zgody na przyjęcie obserwatorów OBWE, jednak na przełomie 1998/99 serbskie władze dokonały kolejnych zabójstw ludności cywilnej. Pod groźbą nalotów strony konfliktu zasiadły w II 1999 do rozmów w Rambouillet pod Paryżem. Albańczycy podpisali układ zapewniający K. autonomię i kontrolę nad procesem pokojowym 28 tys. żołnierzy NATO. Serbska delegacja odrzuciła te warunki; serbskie wojska podjęły ofensywę w K., w której wyniku rozpoczął się proces wypędzeń ludności albańskiej. Mediacje USA nie przyniosły efektu. 24 III siły NATO rozpoczęły naloty na Jugosławię, które nie uzyskały akceptacji Rady Bezpieczeństwa i obudziły protesty Rosji. Równocześnie Serbia kontynuowała czystki etniczne w K., dziesiątki tysięcy uchodźców przybywało do Albanii i Macedonii. Trwające przez dwa miesiące ataki zmusiły w końcu władze Jugosławii do wycofania wojsk z K. i zgody na wkroczenie sił NATO. Obecność wojsk międzynarodowych nie zapobiegła jednak dalszym niepokojom etnicznym i aktom odwetu ze strony Albańczyków. Sytuacja w K. jest więc nadal daleka od stabilizacji.