(franc. maçonnerie)
wolnomularstwo. Międzynar. tajne elitarne stowarzyszenie, powstałe w XVIII w. Prekursorem stowarzyszenia była pierwsza loża londyńska z 1717, określająca się jako bractwo. Korzenie m. sięgają jednak głębiej do średn. bractw cechowych wolnych murarzy - budowniczych katedr oraz do okultystycznych stowarzyszeń
z XVII w. Członkowie m. rekrutowali się głównie z arystokracji i burżuazji, obowiązywała hierarchizacja członków i różne stopnie wtajemniczenia. Wspólnoty m. są zorganizowane w loże nar. zespolone w jednym lub wielu związkach. Przewod. jest mistrz loży wybierany w wolnych wyborach, wybiera on mistrza naczelnej Wielkiej Loży. M. łączy cele moralnego doskonalenia się z ideami aktywności
w sferze społ., działalnością charytatywną, szerzeniem rel. i kult. tolerancji w duchu humanistycznego ideału człowieka. Tajny charakter m., wysoka pozycja społ. jej członków, liberalne idee sprzyjały podejrzliwości i niechęci oraz oskarżeniom o przestępcze praktyki. Wzmacniał to fakt, iż m. była zwalczana przez Kościół rzymskokatolicki. W Polsce m. pojawiła się z początkiem XVIII w., pierwsza loża została założona w 1729. W Polsce współ. odrodzenie tego ideowego ruchu nastąpiło w latach 60., kiedy powstała loża "Kopernik". W 1991 zdecydowano się powołać Wielką Lożę Narodową Polski.
- MASONERIA, .
- wolnomularstwo, (masoneria)
- WOLNOMULARSTWO, masoneria