(gr. theós - bóg, kratos - władza, władza kapłanów)
forma ustroju polit., w którym najwyższą władzę
w imieniu Boga sprawują kapłani. W państwie teokratycznym władza świecka jest tożsama z duchowną, a prawo równoznaczne z nakazem rel. Taki charakter miała np. władza Hammurabiego (władca Babilonu, ?-1750 p.n.e.); władcami-Bogami byli również faraonowie w Egipcie. Współcz. przykładem państwa teokratycznego jest Iran (od 1979). Zob. też fundamentalizm islamski.