system rządów, w którym sprawowanie władzy traktowane jest jako emanacja boskości (rządy w rękach przedstawicieli Boga); termin utworzony przez Józefa Flawiusza dla opisu sytuacji w narodzie żydowskim; obecnie określenie t. odnoszone jest do różnych systemów polit.: takich, w których najwyższą władzę sprawuje duchowieństwo (pewne okresy historii staroż. Egiptu, imperium Azteków); gdzie rządzący uważany jest za inkarnację boskości (Dalaj-lama w Tybecie) lub gdzie dynastia panująca przypisuje sobie boskie pochodzenie (Chiny, Japonia); w chrześcijaństwie elementy t. pojawiły się w średniowieczu (reformy Grzegorza VII), w okresie nowożytnym próbę takiej organizacji rządów podjął J. Kalwin w Genewie; współcześnie tendencje t. najczęściej pojawiają się w islamie (np. Iran Chomeiniego).
TEOKRACJA
Nauki społeczne i humanistyka
JAN Z SALISBURY, JEMEN, SAVONAROLA, KALIFAT, JORUBA, NEHEMIASZ, HIEROKRACJA