zjawisko występujące w nadprzewodnikach, polegające na tym, że po ich oziębieniu do temp. niższej od krytycznej dla danego materiału (tzn. do takiej, w której ciało wykazuje własności nadprzewodzące) zachowują się one jak idealny diamagnetyk (zanika pole magnet. istniejące w nim wcześniej, a zewn. pole magnet. nie wnika w głąb ciała - linie sił tego pola omijają je); po przekroczeniu wartości krytycznej natężenia zewn. pola magnet. wnika ono do nadprzewodnika i powoduje jego przejście w stan przewodnictwa; z. M.-O. wykorzystuje się m.in. przy wytwarzaniu tzw. poduszki magnet., umożliwiającej w pojazdach wyeliminowanie zjawiska tarcia.
MEISSNERA-OCHSENFELDA ZJAWISKO
Fizyka