metoda oceny wieku materiałów pochodzenia organicznego (kości, drewna) na podstawie efektów przemian promieniotwórczych; polega na pomiarze w nich zawartości rzadkiego izotopu węgla 14C, wchodzącego w skład dwutlenku węgla przyswajanego przez organizmy żywe; po ich śmierci zawartość 14C zaczyna stopniowo maleć wskutek rozpadu promieniotwórczego, pozwalając określić wiek szczątków (nie starszych jednak niż 70 tys. lat, gdyż po tym czasie 14C jest zbyt mało); na podobnej zasadzie do datowania izotopowego stosuje się izotopy berylu, sodu, glinu, krzemu; metoda przedstawiona 1946 przez amer. chemika Willarda Franka Libby (1908–80), który 1960 został za nią wyróżniony nagrodą Nobla.
- DENDROCHRONOLOGIA, w metoda datowania...
- CHRONOLOGIA BEZWZGLĘDNA, chronologia absolutna...