1. ustrój społ.-polit. zapoczątkowany w państwie Karola Wielkiego, rozpowszechniony w średniow. przede wszystkim w Europie Zach., związany z systemem gosp., oparty na zależnościach osobistych między wolnymi oraz na podzielonej własności ziemi. Powstał w wyniku przekazywania przez monarchę uprawnień państwowych oraz ziemi ( lenno) swoim wasalom, którzy w podobny sposób uzależniali od siebie niższych wasali, przerywając łączność między nimi a monarchą (najwyższym seniorem), wyjątek stanowiła Anglia. Społeczeństwo feudalne przedstawiało się jako piramida, której szeroką podstawę stanowili chłopi; wyraźnie rysował się podział podstawowych funkcji społ. (produkujący, walczący i modlący się); 2. system społ.-ekon. oparty na podziale własności ziemi na użytkową własność chłopów i zwierzchnią panów feudalnych, którzy z tytułu własności narzucali chłopom poddaństwo i rentę feudalną.
feudalizm
Historia