(ok. 1125-90)
król niem. od 1152, cesarz od 1155, z dyn. Hohenstaufów. U progu rządów zapewnił pokój wewn. w państwie, likwidując spór własnego rodu z rodem Welfów. W 1157 zmusił do uległości Polskę organizując wyprawę zakończoną hołdem książąt pol. z Bolesławem Kędzierzawym na czele. Rok później na tronie czes. osadził swego sprzymierzeńca. Dążąc do objęcia przewodnictwa w świecie chrześcijańskim skierował ekspansję na pd. w celu podporządkowania sobie Włoch. Po kilku latach ciężkich walk został pokonany przez koalicję papiestwa i miast północnowł. (układy pokojowe w 1177 i 1183). Pozycję we Włoszech umocnił przez wprowadzenie swego syna Henryka VI (wówczas już króla rzym.) na tron Sycylii w wyniku małżeństwa z sycylijską księżniczką w 1186. Wcześniej pokonał opozycję w Niemczech i wypędził jej przywódcę Henryka Lwa (1180). F.B. stanął na czele III krucjaty, podczas której utonął w trakcie przeprawy przez rzekę.
- FRYDERYK I BARBAROSSA, Rudobrody (?1125-90)