nazwa pochodzi od Gotów; w średniow. styl w architekturze, a potem sztukach plast.; zapoczątkowany w XII w. we Francji, występujący do XVI w. G. dotyczył gł. budownictwa kościelnego (np. katedry, opactwa), choć rozpowszechnił się też w budowlach świeckich: rycerskich (np. zamki) i mieszczańskich (np. sukiennice, ratusze, kamienice). W architekturze zastosowano system szkieletowy, sklepienia krzyżowo-żebrowe, ostrołuki, przypory itd., co pozwoliło osiągnąć wysmukłe, strzeliste formy, zaopatrzone w ogromnych rozmiarów okna z witrażami. Gł. materiałem budowlanym stała się cegła. G. był przede wszystkim sztuką miejską, zbiegł się z bogaceniem się mieszczan, co umożliwiło jego rozwój. Propagatorami g. byli zwłaszcza cystersi oraz zakony żebrzące. Zob. też żebro.
- GOTYK, styl w i sztukach plastycznych...
- gotyk, (niem. Gotik, od Gothi...
- gotyk płomienisty, odmiana późnego gotyku,...