dynastia niem. obejmująca trony w różnych krajach eur. od 1273 do poł. XVIII w., a następnie jako dyn. habsbursko-lotaryńska do 1918. Założycielem dyn. H. był Rudolf Habsburg, od 1273 król niem. Od 1282 H. panowali w Austrii i Styrii, od 1526 trwale w Czechach i na Węgrzech, od końca XV w. w Niderlandach, a od pocz. XVI w. w Hiszpanii i jej koloniach, Neapolu, Sycylii, Sardynii oraz Mediolanie. W 1. poł. XVI w. (za Maksymiliana I i Karola V) stanowili najpotężniejszą dynastię w ówczesnym świecie, przy czym trony obejmowali na ogół dzięki małżeństwom, a nie wojnom. W ich rękach pozostawała w 1438-1806 godność Cesarza Rzymskiego Narodu Niemieckiego. W 1700 wygasła hiszpańska linia H. Po śmierci Karola VI w Austrii (1740), jego córka Maria Teresa wyszła za mąż za księcia Lotaryngii. Od wstąpienia na tron ich syna Józefa II (1765) zaczęto dynastię nazywać habsbursko-lotaryńską. Ostatni cesarz tej dynastii, Karol I, zrezygnował z tronu w XI 1918.
- Habsburg, panowanie ostatniego...
- HABSBURGOWIE, dynastia niemiecka, pochodząca...
- HABSBURG, Karol Olbracht, arcyksiążę...