ideologia społ.-polit., dążąca do zachowania istniejącego porządku społ.; k. zaczął się kształtować u schyłku XVIII w. pod wpływem doświadczeń rewolucji franc.; gł. twórcy myśli konserwatywnej: E. Burke, J. de Maistre, K.L. von Haller; w XIX w. k. rozwijał się jako reakcja na radykalne ruchy społ. i polit.; konserwatyści zwracali uwagę na rolę tradycji, hierarchii społ. i wartości rel.; w Polsce myśl konserwatywna zaczęła rozwijać się u schyłku Rzeczypospolitej szlacheckiej i w epoce napoleońskiej (J.K. Szaniawski); po 1831 gł. przedstawiciele k. to A.Z. Helcel, P. Popiel, A. Wielopolski; idee skrajnie zachowawcze głosił H. Rzewuski, nurt liberalno-konserwatywny reprezentował A.J. Czartoryski; odpowiedzią na upadek powstania styczniowego był program stańczyków; duży wpływ na pol. myśl konserwatywną miał brak państwa (część konserwatystów opowiadała się za ugodą z zaborcą).
- KONSERWATYZM, polit.-społ. oparta...
- konserwatyzm, (łac. conservare -...
- NIEZMIENNOŚĆ, SYNONIM: stałość,...