Flawius Honorius, (384-423)
cesarz zachodniorzymski, syn Teodozjusza I Wielkiego i Aelii Flacilli. Od 393, w wyniku definitywnego podziału Cesarstwa Rzymskiego, panował na Zachodzie (jego brat Arkadiusz - na Wschodzie). W pierwszych latach rządów był pod opieką i wpływem naczelnego wodza wojsk rzymskich (z pochodzenia Wandala) Flawiusza Stylichona, którego córki Marię i Thermatię poślubił. VIII 408 podejrzewany o zdradę Stylichon został zamordowany na rozkaz cesarza. Podczas panowania H. Cesarstwo było bezustannie atakowane przez plemiona Wandalów, Swebów, Alanów. W VII 410 r., gdy Wizygoci pod wodzą Alaryka zdobyli i zniszczyli Rzym (H. przeniósł się wówczas do Rawenny). 421 ogłosił współrządzącym cesarzem męża swojej siostry, Galii Placydii - Konstancjusz III.