Barbara to po grecku barbarzynka. Tak wołano w dawnej Grecji i Rzymie na niewolnice sprowadzane z dalekich, barbarzyńskich krajów. Przy tym słowo barbarzyńca nie oznaczało wtedy jakiegoś okrutnego dzikusa, tylko człowieka spoza świata rzymsko-greckiej kultury.
Święta Barbara zyskała sobie ogromna popularność, gdyż polecano się jej opiece w razie zagrożenia nagłą śmiercią. (Podobną funkcję pełnił też św. Mikołaj.) Według starej legendy, św. Barbara była dziewczyną bardzo utalentowaną, która do prawd wiary chrześcijańskiej doszła własnym rozumem, między innymi dzięki obserwacjom planet (a więc mogłaby być patronką astronomów i astrologów). Zginęła jakoby męczeńską śmiercią z ręki rodzonego ojca, ale w okrutnika zaraz uderzył piorun! Na pamiątkę owego wybuchu boskiego gniewu wzięli Barbarę za swoją patronkę wszyscy ci, którzy mieli do czynienia z hukiem i eksplozjami, a więc kamieniarze i górnicy, hutnicy i artylerzyści, a także marynarze i producenci prochu. Wszyscy oni byli też zagrożeni nagłą śmiercią. Ostatnio jednakże kościół wykreślił św. Barbarę z listy świętych historycznych, czyli tych, którzy niewątpliwie istnieli.
Imię to szczególnie upodobali sobie Polacy. Henryk Sienkiewicz, Maria Dąbrowska, Czesław Miłosz nazywali tak bohaterki swoich słynnych powieści. Barbara jako jedyne imię jest wymieniona w naszym hymnie narodowym: mówił ojciec do swej Basi. Słowa hymnu mówią o tym, że stary patriota koi łzy swej córki (Barbary), którą zbytnio wzruszył dźwięk bojowych bębnów. Wydaje się, że Matka Polka mogłaby mieć właśnie Barbara na imię. Liczba imienia Barbara równa się dwa. Dwójka oznacza z jednej strony, zgodę i współdziałanie, ale z drugiej strony to, co dzikie i nieujarzmione, siły dziewiczej przyrody. Dlatego w astrologii z tym imieniem wiążą się dwa zupełnie odmienne symbole: łagodny i współczujący znak Ryb, oraz dzika planeta - Mars. Nic dziwnego, że srodzy wojownicy tęsknili do swoich Barbar. Barbary są wrażliwe na zew natury. Nie wytrzymują długo w mieście i w salonach. Od wysoko cywilizowanego środowiska wolą wędrówki po polach i lasach, mgły, poranne chłody i dotyk ziemi pod bosą stopą. Bez kłopotu aklimatyzują się na wsi i w miejscach, gdzie panuje swojski prymityw.
Stosunek Barbar do swoich najbliższych jest szczególny. Jeżeli czas jest pomyślny, pozwalają im robić, co się komu żywnie podoba. Za to kiedy się źle dzieje, budzą się w nich uczucia opiekuńcze i poczucie odpowiedzialności. W razie jakiegoś zagrożenia gotowe są walczyć jak lwice. Silny jest u nich instynkt rodzinny i rodowa solidarność.
Wibracje tego imienia, jak powiedziano, są najbliższe znakowi Ryb. Barbary ze znaku Ryb bywają natchnione i chodzą własnymi ścieżkami, ale również łatwo uruchamiają w sobie marsowe energie. Dobrze też czują się z tym imieniem pokrewne znaki żywiołu wody: Skorpion i Rak. Również Baran i Byk z wdziękiem będą nosić to imię, a to z powodu swoich bliskich związków z naturą. Barbara ze znaku Wodnika będzie próbowała żyć według własnych pomysłów, a w znaku Lwa (i Strzelca) będzie mieć skłonność do przesadnych gestów i męskich sportów. Koziorożce tego imienia mogą za to zbytnio gustować w życiu wiejskim i prymitywnym. Bliźnięta, Waga i Panna będą, mimo swego imienia, tęsknić do cywilizacji.