(hist. 3)
rodzaj płaszcza lub sukmany kończącej się powyżej kostek, z wąskimi rękawami, niskim stojącym kołnierzem; zapinany z przodu na liczne haftki lub guzy i pętelki; sfałdowany na biodrach ku tyłowi. Ubiór męski stanowiący od końca XVI w., wraz z kontuszem, polski strój narodowy szlachty; przepasywano go wąskim metalowym paskiem z szablą; wcześniej używany był jako strój domowy, biały lub szary, szyty z lnu (na lato) i z wełny (zimowy); od XVI w. szyty z jedwabiu, atłasu, wzorzystego adamaszku, w kolorach jaskrawych; noszony do XIX w., okazjonalnie do pocz. XX w.