(łac. quietus - spokojny) doktryna religijna podkreślająca większe znaczenie mistycznej kontemplacji w stosunku do zewnętrznych aktów kultu. Kontemplacja jest dla k. istotą religijności. K. nawołując do zaprzestania jakichkolwiek dążeń i całkowitego zdania się na wolę Boga stał się przedmiotem potępienia w 1687 przez papieża Innocentego XI. Choć k. pojawił się w dziele hiszpańskiego teologa M. de Molinos Guída espiritual... (1675), to rozwijał się gł. w XVII w. we Francji i tam stanowił gł. przyczynę sporów i konfliktów w Kościele. O k. jako postawie mającej za cel osiągnięcie spokoju wewnętrznego przez kontemplację i odsunięcie się od czynnego życia można mówić w odniesieniu do wielu kierunków mistycznych (Mistrz Eckhart, katarzy, bogomiłowie), także w religiach Wschodu (buddyzm). Potocznie k. oznacza brak zainteresowania jakąkolwiek działalnością praktyczną, ingerującą w świat zewnętrzny.
- IGNACY LOYOLA, (1491-1556)