właśc. Francesco di Castello (1599-1667)
architekt wł., jeden z gł. przedstawicieli dojrzałego baroku; wraz z G.L. Berninim (z którym rywalizował) i P.B. da Cortoną wytyczył drogę rozwoju architektury rzym. XVII w., jego styl rozpowszechnił się w innych krajach eur. W wieku 20 lat pracował jako kamieniarz przy budowie Bazyliki św. Piotra, z czasem stając się gł. pomocnikiem Berniniego; od 1634 samodzielne prace, m.in. w Rzymie: kośc. S. Carlo alle Quattro Fontane (o znakomitej kompozycji przestrzennej), S. Ivo della Sapienza, Sta Maria dei Sette Dolori, przebudowa bazyliki S. Giovanni na Lateranie, kośc. Sta Agnese przy Piazza Navona (kontynuacja budowy rozpoczętej przez C. Rinaldiego), oratorium filipinów, Collegio di Propaganda Fide (w stylu bardziej surowym i monumentalnym niż poprzednie budowle). Wprowadził nowe formy rzutów kościołów (gwiaździsty - kośc. S. Ivo, owalny o falującym obwodzie - kośc. S. Carlo), kopuły z bębnem i latarnią, w fasadach falujące linie gzymsów, tympanonów, obramień okiennych, ścięte lub zaokrąglone narożniki; jego budowle są dynamiczne, pełne ruchu.
CASTELLO Francesco di, GUARINI, OPPENORDT, ARCHER Thomas, FERRARI Pompeo
- Borromini Francesco, (1599-1667)
- FRASCATI, miasto w środk. , w...
- FRANCISZEK, Pochodzenia germańsko-romańskiego,...