prąd estetyczny w architekturze XX w. (lata 20.-70.); dążenie do uzyskania ekspresji budowli poprzez stosowanie masywnych form z surowego betonu (franc. beton brut) lub o surowej fakturze ceglanej oraz topornie kształtowanego detalu; obiekty w tym stylu cechuje przesadne wyeksponowanie konstrukcji, elementów komunikacji pionowej, szybów wentylacyjnych, wąskie okna w grubych ścianach; termin wprowadzony w Anglii (1954) na określenie stylu Le Corbusiera ujawnionego gł. w Unité d'Habitation w Marsylii i obiektach zaprojektowanych dla Czandigarhu; w duchu b. tworzyli m.in. M.L. Breuer, L. Kahn, P. Rudolph, J. Stirling, w Japonii Maekawa i Kenzo Tange.
SMITHSON, STIRLING, KAHN
- MENDES DA ROCHA, Paulo (ur. 1928)
- MILLER, Henry (1891-1980)
- OATES, Joyce Carol (ur. 1938)...