technika dekoracyjna (zaliczana do malarstwa) polegająca na układaniu barwnych kompozycji z drobnych kamyków, kawałków szkła, ceramiki na odpowiednim podłożu (świeża zaprawa wapienna, cementowa, mastyks i in.); stosowana do dekoracji ścian, posadzek, basenów i fontann, przedmiotów użytkowych; najbardziej trwała ze wszystkich technik plastycznych stosowanych w architekturze. Najstarsze m. miały charakter użytkowy: umacniały powierzchnię posadzki (m. z Pella, Delos, Pergamonu - z ok. V-II w. p.n.e.) albo tworzyły warstwę ochronną na murze z niepalonej cegły (m. sumeryjskie z III tysiąclecia p.n.e). Po wielkim rozkwicie m. w staroż. Rzymie, a potem w Bizancjum (gdzie powstały największe arcydzieła i gdzie m. osiągnęła najwyższe walory artystyczne, dekoracyjne i techn.) nastąpił jej regres, a nawet całkowity zanik w krajach europ. Dekorację mozaikową stosowały w tym czasie często sztuka i architektura islamu. M. powróciła w renesansie na zewn. i wewn. ściany budowli. W XX w. w znakomity sposób połączyli m. z architekturą A. Gaudi w Hiszpanii i D.M. Rivera oraz J. O'Gorman w Meksyku. We współcz. m. częste jest stosowanie reliefowych konturów oraz układanie elementów różnej wielkości i w wielu płaszczyznach.
KARAKALLI TERMY, KARTON, PAFOS, DEKORACJA ARCHITEKTONICZNA, ROGA-SKĄPSKA, FRANCUSKA SZTUKA, PANTOKRATOR, ZWARTNOC, WCZESNOCHRZEŚCIJAŃSKA SZTUKA, CAVALLINI Pietro
- mozaika, przyglądać się mozaice...
- mozaika, dekoracja lub obraz układane...
- MOZAIKA GENETYCZNA,