Roberto (1906-77)
reżyser wł.; od 1936 realizował krótkometrażówki, a od 1941 (Biały okręt) filmy fabularne o charakterze propagandowym z wykorzystaniem metody dokumentalnej; po wyzwoleniu dwa największe dzieła: Rzym, miasto otwarte (1945) i Pais (1946), które przyniosły mu uznanie zwł. za granicą (nagrody w Cannes i Wenecji) oraz miano ; ten kierunek ideowy, rewolucjonizujący konwencje sztuki ekranu, to dla niego przede wszystkim postawa moralna, z poziomu której patrzy na świat, na ludzi takich, jacy są, bez wymyślania rzeczy nadzwyczajnych, a z koniecznością zrozumienia do głębi faszystowsko-wojennej tragedii; przez 10 lat tworzy filmy bez znaczenia (Franciszek, kuglarz boży, Stromboli, Europa 51); nowy rozdział otwiera dokument India 1958, a zwł. Generał della Rovere (nagroda w Wenecji 1959); wkrótce zniechęcony do kina przenosi swą działalność na mały ekran, realizując dla tv włoskiej i franc. filmy dydaktyczno-historyczne, reżyseruje spektakle teatralne i operowe; z pocz. lat 60. grupa krytyków z miesięcznika "Filmcritica" uznała go za największego włoskiego twórcę wszech czasów. W latach 40. związany zawodowo i prywatnie z aktorką Anną Magnani; pierwsza żona (1938-49) - Marcella de Marchis, syn - Renzino, filmowiec; druga (1950-57) - szwedzko-amerykańska aktorka Ingrid Bergman, z nią syn - Robertino (ur. 1951), i córki R. Isabella i Ingrid. Trzecie małżeństwo: z Hinduską Sonali Das Gupta, córka - Raffaella.
- ROSSELLINI, Isabella (ur. 1952)
- neorealizm włoski, kierunek wpowojennej...
- TERZIEFF, Laurent, właśc. Tchemerzine...