(muz. 2)
najwcześniejsza forma instrumentu strunowego, wywodząca się z ł. łowieckiego; grający trzymał jeden koniec ł. w zębach, szarpiąc cięciwę, stanowiącą jedyną strunę; rezonator stanowiła jama ustna; w późniejszych formach używano nadmuchanego pęcherza zwierzęcego wsuwanego między drzewce ł. a strunę, którą uderzano palcami, patykiem lub sztabką metalową; zachował się u ludów prymitywnych i - niezwykle rzadko - w folklorze ludów europejskich.