wywodzi się z lit. staroruskiej, z której wyodrębniła się w XIV-XV w.; jej rozkwit przypadł na XVI-XVII w.; ukształtowany j. starobiałoruski był oficjalnym j. Wielkiego Księstwa Lit. (Statut litewski, polemiczne pisma rel.); w XVI w. pojawiają się pierwsze książki białoruskie, w XVII powstaje poezja barokowa; w ciągu kolejnych dwóch stuleci l.b. upadła w związku z wynaradawianiem się warstw oświeconych, by odrodzić się w poł. XIX w. w twórczości pisarzy romantycznych (P. Bachrym, A. Rypiński) i twórców prozy realistycznej (F. Bahuszewicz, A. Hurynowicz). Z początkiem XX w. ukazały się pierwsze gazety białoruskie "Nasza dola" i "Nasza niwa", skupiające grupę pisarzy o głębokiej świadomości nar. (J. Kupała, J. Kołas). Po 1917 l.b. zradykalizowała się, w części wsch. kwitła lit. socrealizmu (K. Krapiwa, K. Czorny, M. Lużanin), również rewolucyjny charakter mają dzieła tworzącego w Polsce M. Tanka; od końca lat 1960. nastąpił rozwój prozy dzięki utworom takich pisarzy, jak W. Bykow, I. Mieleż, J. Bryl, którzy od opisu przeżyć wojennych przeszli do prozy psychologicznej, skupiającej się na przemianach moralnych i społecznych.
- ROSYJSKA LITERATURA, początki piśmiennictwa...
- UKRAIŃSKA LITERATURA, początki to tradycja...
- HARECKI, Maksim (1893-1939)