(1916-2002)
pisarz hiszpański, 1989 laureat nagrody Nobla, 1995 Cervantesa. Debiut powieścią Rodzina Pascuala Duarte (1942), która uważana jest za manifest tremendyzmu, kierunku literackiego nie stroniącego od opisu brutalnych scen przemocy; dalsze książki Podróż po Alkarii, Żydzi, muzułmanie i chrześcijanie, Pierwsza podróż andaluzyjska, Święty Kamil; C. był zwolennikiem gen. Franco (służył w jego armii podczas wojny domowej), ale w swojej twórczości przekazał realistyczny obraz społeczeństwa hiszpańskiego po wojnie domowej (Ul); w późniejszym okresie zaczął nawiązywać do tradycji literatury łotrzykowskiej (Nowa włóczęga i niepowodzenia Łazika z Tormesu, liczne reportaże z podróży); starał się też dotrzeć do psychologicznych przyczyn i następstw wojny domowej w Hiszpanii (Mazurek dla dwóch umarłych). Wydawał czasopismo "Papeles de son Armadans", wokół którego udało mu się skupić zarówno pisarzy krajowych, jak i przebywających na emigracji; łącznie w dorobku ok. 70 książek, w tym 10 powieści, pamiętniki, kilka pozycji eseistycznych, m.in. poświęcone słownictwu erotycznemu Słownik intymny i Encyklopedia erotyczna.