de (1768-1848)
francuski pisarz i polityk, par Francji, czł. Akad. Franc. i Tow. Przyjaciół Nauk w W-wie; 1823-24 minister spraw zagranicznych, po rewolucji 1830 wycofał się z czynnego życia politycznego. Uznawany za ojca romantyzmu franc., sam nie chciał jednak być zaliczany do środowiska młodych romantyków; choć w czasie Rewolucji Franc. bronił sprawy rojalistów, nie był legitymistą; wróg rewolucji, ale stawał w obronie Indian (do których idealizacji przyczynił się opowiadaniem Atala) i walczących o niepodległość Greków; początkowo zwolennik Napoleona, później namiętnie go atakował (zwł. w monumentalnych, spisywanych przez 30 lat Pamiętnikach zza grobu); w młodości krytyk chrześcijaństwa, ale przez długi czas, jego najsławniejszym dziełem, była apologia Duch wiary chrześcijańskiej, gdzie uzasadniał jej wyższość nad innymi religiamii dowodząc, że jest ona jedyną siłą zdolną energię wyzwoloną przez Rewolucję Franc. skierować ku postępowi i dobru ludzkości.
- Atala, tytułowa bohaterka opowiadania...