(1499-1542)
niemiecki humanista, wolnomyśliciel; rozczarowany do Lutra stał się bezwyznaniowcem; głosił ideę "słowa wewnętrznego", które jest przyrodzone człowiekowi; wszystkie wartości religijne mieszczą się w duszy jednostki i żadne kościoły czy zewnętrzne formy religijności nie mają znaczenia (dlatego odrzucał ideę reformy kościołów); istotny jest tylko niewidzialny Kościół ducha, do którego mogą należeć nawet niechrześcijanie. Przepędzany z miejsca na miejsce prowadził wędrowne życie, F. uważany jest za wybitnego pisarza; gł. dzieła: Chronica..., Cosmographia, Paradoxa..., Vom Baum des Wissens Gut und Böse, Germaniae Chronicon; przetłumaczył na niem. Pochwałę głupoty Erazma z Rotterdamu.