(muz. 1)
jeden z najważniejszych elementów muzyki; w teoriach muzykologicznych mówi się o d. zewn., określanej przez siłę brzmienia, wynikającą ze stopnia pobudzenia źródła dźwięku i niezależną od wewn. struktury utworu; określają ją wskazówki wykonawcze (forte, piano, crescendo); d. wewn. wynika ze struktury brzmień występujących w kompozycji.