(muz. 2)
profesjonalna - przekazywana w tradycji ustnej obejmuje gł. utwory o charakterze epickim (epos Manas, wykonywany bez towarzyszenia instrumentu), poematy, dastany (z akompaniamentem kyjaka lub komuzu), pieśni-moralitety, panegiryki; instrumentarium obejmuje instrumenty strunowe - komuz, kyjak, dęte - żigacz soz komuz, temir komus (odmiana drumli), czojar, surnaj, sybizgi oraz perkusyjne - dobułbas. Profesjonalna m.k., inspirowana tradycją ludową i zarazem nawiązująca do gł. nurtów muzyki europejskiej, pojawiła się w latach 20. XX w.; 1937 we Frunze (ob. Biszkek) otwarto filharmonię, konserwatorium, a pięć lat później - operę; 1939 powstał Związek Kompozytorów; pierwsze kompozycje były wspólnym dziełem twórców ludowych i zawodowych. Gł. kompozytorzy: A. Małdybajew, W.G. Fere, W. Własow, M. Rauchberger, A. Mołdobasanow (opery, balety oparte m.in. na eposie Manas, a także m.in. na powieściach Cz. Ajtmatowa); w latach 50. upowszechniła się forma baletu-oratorium oraz wielkie formy oratoryjne (A. Tulejew, M. Abdrajew, T. Jermatow); obecnie pojawiła się grupa kompozytorów, którzy nawiązują do rodzimej tradycji, jednak uprawiają już mniejsze formy muzyczne: kameralistykę, kompozycje symfoniczne.
- KIRGISKA MUZYKA, (muz. 1)
- TURECKICH LUDÓW MUZYKA, muzyka ludów zamieszkujących...