Zoltán (1882-1967)
węgierski kompozytor, pedagog i badacz folkloru; wykładowca w Akad. Muz. w Budapeszcie, nauczyciel wielu współcz. kompozytorów węg.; od 1905 prowadził rozległe, systematyczne badania w zakresie etnografii muzycznej (początkowo z B. Bartókiem), zbierając wielką liczbę węg. pieśni i melodii ludowych; rozwinął także własną koncepcję nauczania muzyki od stadium początkowego do wysokich stopni profesjonalizmu (tzw. metoda Kodálya), opartą na śpiewie jako najbardziej naturalnym instrumencie, poznawaniu zarówno dzieł muzyki klasycznej, jak i folkloru narodowego, doskonaleniu słuchu muz. dzięki ustawicznemu stosowaniu solfeżu oraz na wykorzystaniu muzyki jako środka ogólnowychowawczego, podnoszącego wrażliwość i umiejętność współpracy z grupą. Metoda ta jest stosowana od poł. lat 60. na całym świecie, m.in. dzięki działalności powstałego 1975 w Budapeszcie Międzynarodowego Tow. Kodályowskiego, mającego swoje koła w wielu krajach (m.in. w Polsce przy w-wskiej Akad. Muzycznej). Kompozycje K. wykazują wyraźne wpływy neoromantyczne i impresjonistyczne i wykorzystują często tematy ludowe; opery (m.in. Háry János, Wieczór prządek), formy oratoryjne (Assumpta est Maria, Te Deum, Missa brevis), kompozycje symfoniczne (w tym opracowania tańców ludowych), koncerty, utwory kameralne, pieśni solowe i chóralne, opracowania pedagogiczne.
- SEIBER, Mátyás (1905-60)
- WĘGIERSKA MUZYKA, (muz. 1)