w starożytności powstawała pod wpływem kultury egipskiej i mezopotamskiej; dzięki Syrii kulturę Wschodu poznali Grecy, z kolei dzięki Syryjczykom grecka teoria muzyki dotarła do Azji (Persja, Arabia); pierwsze wzmianki o m.s. pochodzą z połowy III tysiąclecia p.n.e. (instrumentarium stanowiły wówczas kitara, flet, później tamburyn i zderzane talerze; w okresie podboju perskiego wprowadzono kotły i bębny); na dworach rozwijała się muzyka wokalna (śpiewające dziewczęta); na okres hegemonii greckiej przypada największy rozkwit m.s. (teoria muzyki - gł. pitagorejska, a także Luciana z Samosaty, nowe instrumenty - m.in. fletnia Pana); powstają słynne amfiteatry, pojawia się muzyka typu wirtuozowskiego (fleciści). W Syrii stosunkowo najwcześniej ukształtował się odrębny kanon śpiewu chrześc. (chorał syryjski); w III i IV w. n.e. opracowano wzory hymnów i ód nawiązujących do wzorców żydowskich (madrasze), a także mezopotamskich (śpiew antyfonalny); Europa zawdzięcza Syryjczykom system zapisu neumatycznego; osiągnięcia te są zasługą kręgu mnichów skupionych wokół św. Efrema i jego następców (najstarszy zachowany zbiór tych pieśni pochodzi z końca VI w.); muzyka dworska tamtej epoki wykazuje wpływy perskie; w VII w. m.s. oddziaływała silnie na muzykę arabską (w okresie panowania dynastii Omajjadów) i jest to okres jej wspaniałego rozkwitu. Upadek nastąpił wraz z podbojem tureckim (od XIV w.); w instrumentarium pojawiły się kotły, wielkie bębny, zaznaczyła się też dominacja typowej dla Turcji muzyki wojskowej; w wokalistyce wyodrębniają się dwa typy śpiewu: tradycyjny (mało ozdobny) i melizmatyczny z wyraźnymi cechami tureckimi i egipskimi; tradycja starej m.s. przejawia się w ciągle podejmowanych w XIX i XX w. eksperymentach ze skalą ćwierćtonową (pochodzenia perskiego lub tureckiego) polegających na próbach jej idealnego podziału.
- ARABSKA MUZYKA, kultura muz. wspólna...
- ARMEŃSKA MUZYKA, (muz. 1)
- NIKOMACHOS Z GERAZY, (II w.)