(muz. 1)
ludowa wykazuje obecność cech rodzimych i przejętych z zewnątrz, gł. z Iranu (epos) i Grecji; w IV w. pod wpływem chrześcijaństwa Ormianie przejęli również pewne elementy żydowskie, syryjskie i mezopotamskie. Do IX w. dominuje monodia; muzyka świecka wiązała się z teatrem oraz opowieściami bohaterskimi, recytowanymi przez tzw. husanów z akompaniamentem instrumentów (tar i kiamancza); najbardziej znanym eposem powstałym po X w. jest Dawid Sasuński; a.m. religijna jest bardzo stara (hymnodie), jej rozwój nastąpił w IX-XI w.; na XII stulecie przypada bujny rozkwit twórczości pieśniarskiej; notacja neumatyczna znana była od IX w.; obecna notacja posługuje się dokładnymi wartościami rytmicznymi; w niektórych monastyrach ormiańskich zachowała się bardzo dawna technika wykonywania pieśni, uporządkowanych wg tzw. oktoechosu. Nurt świecki reprezentują poeci-śpiewacy zwani tagergu.
- ARMEŃSKA MUZYKA, (muz. 2)