(muz. 1)
ludowa łączy w sobie elementy typowe dla muz. kultury staroskandynawskiej (zawołania pasterskie, lidyzmy, instrumentarium, zamiłowanie do pieśni narracyjnych, specyficzne wątki mitologiczne) z cechami ogólnoeuropejskimi (tańce, pieśni towarzyskie); na ten splot nakłada się silny wpływ chorału protestanckiego; najlepiej zachowane są dawne pieśni doroczne (gł. bożonarodzeniowe, noworoczne i związane ze świętem św. Stefana); w pieśniach epickich (dawniej tańczonych) i erotycznych (trallar) spotykane są typowe dla Szwecji refreny. Muzyka instrumentalna, wykonywana na ogół na instrumentach smyczkowych jest przeważnie wielogłosowa i towarzyszy tańcom, spośród których największą popularność zyskała polka, a także, występujące w parze, gonglar i skainklat; nowsze pieśni szwedzkie mają rytmy mazurkowe (także rytmy pol. szota i walca); regularne zapisy szwedzkiego folkloru muz. są prowadzone od pocz. XIX w. (E.G. Geijer, J.Ch.F. Häffner, J. Eggert).
- SZWEDZKA MUZYKA, (muz. 2)
- JAROCIN, miasto powiatowe w woj.(...)
- EGGELING Vicking, (1886-1925)